Vanaf het begin van SAR Nederland zit ik bij deze organisatie en ik heb ondertussen al vele inzetten en zoekacties meegemaakt, daarvan waren sommige positief met een goed resultaat, maar ook een aantal met minder goede afloop en dat blijft toch altijd bij je.
Ik vind het geweldig om mij in te zetten voor mensen die in angst en onzekerheid zitten waar hun familielid kan zijn en dan alles in het werk te zetten om een goed resultaat neer te kunnen zetten.
Mensen denken wel eens te licht over wat wij doen, maar ik kan je verzekeren dat het soms best wel zwaar is, niet wetende wat je tegenkomt en door verschillende terreinen lopen, soms kleddernat van de regen en onder de striemen van de stekels waar je dwars door heen moet.
Dat wij steeds meer willen professionaliseren blijkt wel onder andere uit dat wij sinds kort met teamleiders werken die een groep kunnen aansturen en zo ook de Hoofdcoördinatoren kunnen verlichten in hun taken.
Zo onlangs ook de inzet naar een vermiste man uit Drachten met een beperking en een gedragsleeftijd heeft van een drie/ vier jarige.
Op de bewuste ochtend zijn we met het team van SAR afgereisd naar Oudega in friesland waar we werden opgewacht in de kerk door familie en een kleine 80 vrijwilligers die al bezig waren geweest met zoeken. Ik was als teamleider de aangewezen persoon om deze groep mensen aan te sturen zodat de zoekactie goed gecoördineerd zou worden.
Wat normaal het werk is van de Hoofdcoördinator, moest ik nu samen met een andere teamleider gaan doen.
Ik werd gevraagd om op het podium te komen en kreeg een microfoon in mijn handen gedrukt, dat was wel even slikken, want tachtig man even toespreken is niet zo makkelijk als het lijkt., daar heb ik verteld wie wij waren en wat de bedoeling zou zijn.
Deze mensen hadden een speciale groepsapp om met elkaar dingen te delen over de vermissing en wat ze hadden gedaan, Ik heb uitgelegd dat ik eerst zoveel dingen op papier wilde hebben om daarna een plan van aanpak te maken, dat duurde helaas wel even en de mensen werden wel wat ongeduldig, maar wat ik heel goed kon begrijpen.
Tijdens het opschrijven van de bevindingen kregen we een melding dat er een persoon in het water aangetroffen was tussen Damwoude en Driesum.
Er ging direct één van de familieleden heen om te kijken of het om de vermiste man ging en ondertussen gingen wij door en maakten we een plan voor een zoekgebied. Ondertussen kregen we de melding dat de persoon te water niet de vermiste man was, dus nam ik mijn groep mee naar Drachten en zijn we gaan zoeken in het gebied waar de man normaal verbleef.
Na dit gedeelte afgezocht te hebben besloten we dat we teruggingen naar de kerk in Oudega om daar te evalueren en nieuwe zoekgebieden te bespreken.
Ondertussen contact met de andere teamleider die in een bebost gebied aan het zoeken was in een ander gebied. Ook hij had geen resultaat en zou ook terugkomen met de groep.
Terwijl we op de rest stonden te wachten, kwam de melding dat de man in goede gezondheid was gevonden.
Dat was voor allen een grote opluchting en in de kerk was de sfeer van terneergeslagen veranderd in een feeststemming. Na het nuttigen van koffie met cake en nagepraat te hebben met de zus hebben wij de dag afgesloten en heb ik de aanwezigen bedankt voor de samenwerking en zijn wij van de Sar huiswaarts gekeerd.
Al met al een mooie dag. Dit was een verhaal met een positieve afloop, maar helaas gebeurt dit minder vaak dan we graag willen, jammer genoeg hoort dit er helaas wel bij.
Maar uiteraard is zo’n dag als deze motiverend en geeft het je weer moed voor de volgende inzet, want helaas komen er steeds meer vermissingen bij en maar blijven wij ons inzetten met ons team.
Je werkt vanuit je hart ….. want het zal je eigen kind of ander familielid maar zijn die vermist is.
